ucieleśnienie

śniło mi się dzisiaj, że jestem nieuleczalnie chora. interesujące, szczególnie że dotychczas śniły mi się wyłącznie własne śmierci, nigdy zresztą nie uważałam tych snów za koszmary (prawdę mówiąc jeden z nich do dziś bardzo lubię, pomimo że przedstawiał śmierć najgorszą - utonięcie; ale miałam w nim bajecznie piękne czerwone pantofle...); moim zdaniem moja podświadomość oswaja w ten sposób kwestię rozstań i pożegnań. zwiastun śmierci bez śmierci per se śnił mi się po raz pierwszy - może nie muszę już oswajać rozstań, może teraz oswajam upływ czasu? niemniej: nawet wyśniona choroba weryfikuje stosunek do życia. i jednakowoż nie należy oglądać dr House'a o 2 w nocy.
w sen wpisało się dzisiejsze oglądanie niezgrabnych przedmiotów i cytat jestem przekonana, że wśród wszystkich przejawów nietrwałości, ciało ludzkie jest najwrażliwszym, jedynym źródłem wszelkiej radości, wszelkiego bólu i wszelkiej prawdy, a to z powodu swej ontologicznej nędzy tak samo nieuniknionej, jak - w płaszczyźnie świadomości - zupełnie nie do przyjęcia (Alina Szapocznikow). i po tym śnie, i po tych brzuchach Szapocznikow, zaczynam czuć sentyment do własnego brzucha. i lubię to.

może zatem nie jestem nieuleczalnie chora.