international airports

 lubię ten stan bycia pomiędzy dwoma rzeczywistościami, ten rodzaj nieprzynależenia, albo przynależenia tylko do siebie. czuję się tam tak bardzo mną, a jednocześnie mam wrażenie bycia transparentną dla ludzi, których obserwuję ale porzucam nie zapamiętując twarzy. mogę przymierzać zapachy (ulubiona gra ze sobą samą) jak osobowości, a jednocześnie być osadzona wewnątrz siebie. na międzynarodowych lotniskach czuję jakbym brodziła w rzece niepamięci, jest tu i teraz a ja moę być kimkolwiek, naprawdę kimkolwiek w tym właśnie momencie chcę

destynacja nie jest ważna, to nie zew podróży, to skroplona esencja bycia 

42

 42. not great, not terrible. 

becoming

 i nagle rozumiesz, że racjonalne decyzje przynoszą racjonalne rezultaty, i wszystko pięknie tylko stałaś się częścią równania, zmienną zależną w nieswojej metodologii

i dociera do ciebie, że nikt cię nie uratuje, choćby przybył na białym koniu i budził pocałunkami a publiczność klaskała 

nie, jebać pocałunki i oklaski, uratować się możesz tylko ty sama i tak, dojście do tego punktu rozważań zajęło ci 42 lata bez dwóch dni. well. 

nigdy już

tak, rozgrzebiemy to dzieciństwo, śliczne magiczne, gdzie mieszkają złe smoki i wspomnienia których nie wspominam i pamięć której nie pamiętam, tak, powyjmujemy z szaf te trupki, tę dziewczynkę o oczach koloru pochmurnego nieba siedzącą pod drzwiami łazienki, złapiemy w siatkę na motyle te uciekające fleszbaki, tak, trzeba rozkopać ziemię, ekshumować szczątki i krzyczeć i płakać i winnych osądzić a niewinnych rozgrzeszyć, wrócić do domu w którym mieszkały duchy i niekochane dzieci które postanowiły zabawić się w ten ich dom

i nigdy nigdy już nie będę oddawać wszystkiego byś ty lub inny ty potrzymał mnie przez chwilę za rękę, nigdy nigdy już nie będę błagać na kolanach o okrawki ciasta uczuć, nie będę już tym co trzeba gdyż racjonalne argumenty przemawiają za

nigdy nigdy już nie zostawię mnie samej

nigdy nigdy już