no zabawnie (trochę) jest wrócić na terapię i w 20 min streścić ostatnie cztery lata. uporządkować plusy and minusy, kilka rzeczy przemilczeć (zostawić na kolejny raz) (albo nie) (dobra, wiem). jak dorosnę chcę być taka jak pani Magda ;)
nie poszłam na drinka z dubajem, ale nie czuję chwały. po prostu byłam śpiąca.
przespałam całą noc i spałabym dalej i śniłabym ten ładny sen. i wtem przyszła myśl, że mogę go śnić na jawie. może, jak mówią, szczęście to dobrze dobrane leki. a może po prostu potrafię być szczęśliwa, ponownie otrzepać z kolan kurz i wstać i zawalczyć o siebie
It is not the critic who counts; not the man who points out how the strong man stumbles, or where the doer of deeds could have done them better. The credit belongs to the man who is actually in the arena, whose face is marred by dust and sweat and blood; who strives valiantly; who errs, who comes short again and again, because there is no effort without error and shortcoming; but who does actually strive to do the deeds; who knows great enthusiasms, the great devotions; who spends himself in a worthy cause; who at the best knows in the end the triumph of high achievement, and who at the worst, if he fails, at least fails while daring greatly, so that his place shall never be with those cold and timid souls who neither know victory nor defeat.
SATC (well, I'm depressed, I can watch old series all day long): It's so interesting, you can tell a man I hate you and you'll have the best sex of your life, but tell him I love you, and you'll probably never see him again.
skąd bierze się to przekonanie o wzajemności, że wypowiedziane słowa muszą znaleźć lustrzane odzwierciedlenie, że podróż z punktu A musi zakończyć się w punkcie C, że akcja musi odnaleźć swoją reakcję. bang. czy naprawdę emocje to czysta chemia, a działania to czysta fizyka?
A dzisiaj przybył mój tata i przywiózł zupę i czekoladę, wyjaśnił zasady działania dźwigu teleskopowego, a ja wyjaśniłam mu potrzebę przyjmowania inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. żadne z nas nie zrozumiało o co chodzi temu drugiemu.
w sumie to przykre, że tak bardzo go rozczarowuję, że nie cieszy mnie stanowisko managerskie, że nie marzę o domu w Józefowie z widokiem na Wisłę, że rozwiodłam się z moim mężem zamiast urodzić kolejne dziecko i żyć długo i szczęśliwie, że piszę bloga zamiast zalepić dziurę w ścianie, że jestem córką mojej matki a nie kobiety jego lepszego wyboru, że mój syn nie lubi pomidorów. no w zasadzie to tylko fakt bycia w miarę szczupłą kwalifikuje mnie do bycia człowiekiem ogarniętym. ale też wiem, że opowiadając mi pół historii swojego życia żeby nie zapytać mnie co czuję, stara się aby powiedzieć (choć słowa te nie wybrzmiewają) że mnie kocha
zupa była pyszna
zatem mamy lato (wiecie, minęło kilka lat i znowu mamy lato). pisanie blogów osobistych jest bardzo passe, branie antydepresanatów jest passe, palenie szlugów jest passe. i oto ja, cała na biało, z papierosem w zębach i escitilem w brzuchu. no i chuj, no i cześć. w sensie, takie hello world (blog)! cześć.
dzisiaj jest prawdopodobnie środa. bez rytmu pracy i bez spania można szybko się zdezogarnąć, ale podobno zdezogarnięcie ma mi pomóc. hej, kamilo, pomyśl o swoich potrzebach. hej, kamilo, odpuść weź że. hej kamilo, no to jest niebywale trudne i bardzo skupiam się, żeby nie odpuścić odpuszczania. aż boli gdzieś głęboko.
zatem mamy lato, w moim ogrodzie (myśli) mam taką huśtawkę (emocji), taką wysoką fest, wyjebka (na pysk przy odrobinie nieuwagi, na tyłek przy odrobinie szczęścia) niemalże gwarantowana. jedno przynajmniej jest pewne we wszechświecie, bo podatki w tym roku to raczej nie. a o śmierci nie rozmawiamy. i o starości. cicho sza, bo przyjdzie ona i nas zje
i widzę, widzę siebie drżącą ręką osiemdziesięciolatki piszącą tu no cześć
