dwa

dwa straszne filmy to za dużo jak na cudowny weekend bez zobowiązań pracowych. równowaga zachwiana, naprawdę nie wiem, czemu sama to sobie zrobiłam (a dobrzy ludzie ostrzegali). i o ile jeszcze Gomorrę przeżyłam, choć odeszła mnie chęć odwiedzenia Neapolu, o tyle Ładunek 200 był czystym masochizmem, niepotrzebnym samookaleczeniem, no naprawdę nie trzeba było. przy tym filmie Dom zły to dobranocka. migreny dostałam, z obrzydzenia.
***
aaaa. dobrze, że poduszka pachnie czułością, mogę przytulić się i pomyśleć, że nasz świat jest bezpieczny. dobry. że my to my. wspomnienie niedzielnego poranka działa lepiej niż ketonal.

silly, silly rabbit

i zaprawdę powiadam wam, że przeżycie tego dnia bez incydentów w stylu porzyganie się na klawiaturę albo zaśnięcie przy stole konferencyjnym, powinno być oficjalnie uznane za cud. ponadto mam wielką dziurę w policzku (od środka), dwa zęby o wartości przekraczającej szpilki louboutina i siniaka pod prawym uchem (ślady pamięciowe wskazują na walnięcie się o umywalkę, ale mógł to być również inny element wyposażenia łazienki). no, i narozrabiałam również w tzw. sferze prywatnej. a po myciu zębów elektryczną szczoteczką (wynalazek szatana!) urywa się film ;)

rusałka w zbiorniku na ryby

weekend z tych dziwniejszych, mimo pozornego bezruchu.
w piątkowy wieczór, rozpoczęty w tonie lekko histerycznym (klasyka pms-owej płaczliwości), zobaczyłam wreszcie Fish tank , którego nieobejrzenia nie mogłam odżałować na WFF-ie). funny, moving and profound. się popłakałam, pewnie jak ta statystyczna o druga kobieta.
***
w klimacie filmów o dorastaniu, odpowiedzialności i wątpliwej sprawiedliwości tego najlepszego ze światów (i dzięki darmowemu iplexowi) obejrzałam jeszcze Rusałkę. Funny, moving and profound (bardzo zgrabny zwrocik, godny dziennikarki Elle) po raz drugi. i cieszę się, że (co prawda przypadkiem) udało mi się obejrzeć te filmy w komplecie, ponieważ do przemyśleń doszedł jeszcze wątek matki i córki. przemyśliwam; i, to bardzo dziwne, myślę też o sobie jako o matce nieistniejącej jeszcze córki (taaak... fajne słówko to "jeszcze")
***
w końcu odwiedziłam huśtawkę. chyba wyrastam z takich miejsc. potrzebuję więcej światła. więcej przestrzeni. normalną (czytaj: taką z numerkami, w liczbie większej od 10) szatnię wyposażoną w normalnego (czyt. uprzejmego; choć ja chyba i tak miałam najmniejszy powód do narzekań) szatniarza.
***
a z huśtawką to jest jak z nowym albumem massive attacku. Heligoland się wabi, i albo jest słaby, albo z triphopu też się wyrasta.

na deser trailer Fish tank.

wracając do Eastwick.

mimo wielu niedoskonałości tej książki nasycam się tym dusznym klimatem wzajemnych relacji, który uwielbiam u Updike'a. i ten jego męski szowinizm, tym bardziej rozczulający, im bardziej chciał się być profeministyczny
***
mężczyźni, mimo swej skrywanej złości, naprawdę to mają - proste poczucie skutku i przyczyny, praktyczne pragnienie zachowania zdrowego rozsądku. kobiety ich za to uwielbiają.
John Updike, Wdowy z Eastwick
***
ale jednak jest to książka o starości. i umieraniu (obumieraniu?). pewnego ranka po prostu budzisz się i zauważasz, że już po frytkach.
***
kurczowo trzymam mój happy meal

silly rabit i rzeczy poszukiwane

a najgorsze są trzydziestopięciolatki , mąż, dziecko odchowane i tylko szukają atrakcji (w metrze zasłyszane). (prawie)trzydziestolatki rozmawiają o tych co nas nie, już nie, albo my ich nie. widać złoty wiek przed nami.
***
z drugiej strony lepiej znajdować atrakcje niż ich poszukiwać. uboższe o szalik i paskudną sałatkę, do celów poszukiwań dopisujemy nasze nowe miejsce w wawie. karma of kors poza konkurencją (zatem szalik zostaw w karmie, zły zły człowieku)

ciepło-zimno

bawiliśmy się dobrze. na free-ride'ach (ach!), popijając Zweigelt'a (w wątku edukacyjnym: moje ulubione wino, o aromacie fiołków i posmaku wiśni) i konwersując z Frau Joeckel, wbrew pozorom nie wszystko jednocześnie. momenty też były. ;)
***
bawiliście się w dzieciństwie w ciepło-zimno? właśnie. a ja nadal się w to bawię.

fotka poglądowa:


zimno:


ciepło:

to pa

kierunek Zell am See.
wracam w sam raz na ostatki, be ready.

byle się skleiło

Ifigenia, spektakl feministyczny. światła mi się nie podobały. rekwizyty mi się nie podobały. tanie sztuczki mi się nie podobały. ale dialog (milczącej) Ifigenii z Klitajmestrą pozostawię w pamięci na długo, może nawet na takie długo aż do na zawsze. i dla tego dialogu-monologu Ifigenię na deskach odwróconej (córka vs. ojciec) scenie na Wierzbowej zobaczyć warto. "To spektakl ważny i prawdziwy – co znaczy o wiele więcej niż spektakl perfekcyjny", z recenzji A.R. Burzyńskiej w Tygodniku Powszechnym, moja pełna, wielka zgoda.
***
cokolwiek się zdarzy. nie, nie oczekuję TAAAKICH słów, oczekuję cierpliwego zakraplania poksiplu na rany, może boleć, byle by się skleiło.