just hold my bear

przez nasze mokre oczy nasi przodkowie zerkają na nas a nam przypomina się ich wieczny uścisk. rok temu jeszcze nie wszystko było opłakane, dziś już jest 

uczucie, które wypaliło się i wielokrotnie niepotrzebnie reanimowane odeszło w prześmiewszy sposób. dokładnie rok temu. 

mały kotek potrącony przez samochód, jej martwe cialko w moich ramionach (nie patrz! nie mogłam nie patrzeć) rok temu.

mama osuwająca się w ciemność szleństwa, zostawiającą strach i zgliszcza. rok rozpaczy, choroba zabierająca najpiękniejsze wspomnienia). dziś jej już nie ma. 

iluzje bycia kimś ważnym, gdy po raz kolejny okazałam się być kimś, kto nie znaczy nic (a należało powiedzieć spierdalaj i splunąć przez lewe ramię)

ułuda, że dam radę sama (wdzięczność, że nie musiałam)

niespełnione oczekiwania (dlaczego w ogóle o to dbałam?)

wszystko już zostało opłakane 

więc teraz poprawię koronę i pójdę po swoje. just hold my beer. 

takie tam o poranku

I would like to watch you sleeping, 

which may not happen.

I would like to watch you,

sleeping. I would like to sleep

with you, to enter

your sleep as its smooth dark wave

slides over my head

 

and walk with you through that lucent

wavering forest of bluegreen leaves

with its watery sun & three moons

towards the cave where you must descend,

towards your worst fear

 

I would like to give you the silver

branch, the small white flower, the one

word that will protect you

from the grief at the center

of your dream, from the grief

at the center. I would like to follow

you up the long stairway

again & become

the boat that would row you back

carefully, a flame

in two cupped hands

to where your body lies

beside me, and you enter

it as easily as breathing in

 

I would like to be the air

that inhabits you for a moment

only. I would like to be that unnoticed

& that necessary.

nic

powinnam rozpaczać

normalni ludzie rozpaczają, prawda?

czuję się jak pierdolona psychopatka

bo nie czuję nic

nic 

tylko zmęczenie

those who leave and those who stay

przeżywałam jej śmierć już kilka razy, gdy znikała, gdy mówiła że chcę ją zabić, gdy zapadała cisza 

złe sny zmaterializowały się

ćwiczona w braku uczuć nie mogę znaleźć właściwych

lecz gdy czuje zapach deszczu nagle rozumiem, że ona już go nie poczuje

wszystkie wspomnienia wracają

o człowieku po którym zostało zmaltretowane ciało i długi i plama na podłodze

człowieku który był moją mamą

dopiero kiedy to piszę 

nadciaga fala łez

muszę wybrać krematorium i urnę 

przejrzeć rzeczy 

to właśnie robią ludzie, którzy zostają

ludzie tacy jak ja, którzy nie mogą wybaczyć sobie że nie trzymali ją za rękę

że nie poczują już ciepła jej skóry

mamusiu, dlaczego nie pozwoliłaś mi ciebie uratować

antykruchość

ciekawe ile razy jeszcze powiem, że wszystko ok, że dam radę, że haha przecież sie z tego śmieję

i ile razy sama w to uwierzę

***

widziałam dzisiaj kruchość życia, usta mojej mamy ledwo łapiące oddech, stałam i patrzyłam, 

i czułam i nie czułam jednocześnie

rozpacz i nie rozpacz, zamykające się wrota serca

może potrafimy płakać tylko sami nad sobą 

***

lubię jak moje usta układają się w słowo miłość

ale już sama nie wiem jakie ma to znaczenie

czy nie potrafię kochać czy chciałaby nie potrafić 

czy bawi mnie to czy chciałabym żeby bawiło

czy rozpaczam czy powinnam rozpaczać

czy jestem wykuta z żelaza czy chcę wierzyć we własną antykruchość

***

umiem czytać ludzi

jestem analfabetką samej siebie

dzień do zabrania w drogę

 but this is how you walk to the end of the world. there is one day and here is the next, and the next, and the next, and you take what you can, savor every stolen second, cling to every moment, until it's gone

oblepiona smutkiem czekam aż wyschnie, aby otrzepać się i iść dalej, albo - lepiej - tańczyć dalej, dzisiaj jest ten dobry dzień, z którego wzięłam tyle ile mogłam unieść, jutro też będzie dobry dzień

napatrzyłam dzisiaj oczy sztuką, napełniłam się pięknem, nasiąkłam śmiechem, głaskałam brokat i miękkość włosów (mojego synka), nie tęskniłam za niczym, rozkoszowałam się swoim życiem, nie wydarzyło się nic wielkiego, ale to właśnie chcę zapamiętać

gdy porwie mnie tęsknota wtulę się w to wspomnienie jak w śpiwór