mój faworyt na etapie wybierania tegorocznego zestawu, no i proszę - nagroda za reżyserię dla Santiago Amigoreny. zasłużenie; film bardzo dobrze rozegrany psychologicznie, bez łzawych kawałków i scen-wytrychów. nie popada w banał, pięknie rozgrywa ciszę śniegu i solnej pustyni, ciszę rozpaczy i ciszę ukojenia. polecam. z pewnością będzie w kinach, pewnie już za pół roku... (przypomnę się)
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz