biegniemy w rytmie naszych to-do, rzeczy pilne wydają nam się ważnymi, gdy wtem prawdziwe życie puka do naszych drzwi, choroba zmiata nas z planszy codzienności i nagle w obliczu choroby jesteśmy sami ze sobą, nagle wrażliwi i nadzy
dziś zaczyna się wiosna, noc zrównuje się z dniem, ile ciemności jest w nas a ile światła, na ile utulamy naszą ciemność i odżywiamy nasze światło? którą część siebie karmisz, której pozwalasz być, gdzie jest twój smutek, twoja noc, z czego czerpiesz jasność i ile jej oddajesz? komu ją oddajesz? i czy to jest tego warte
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz